Ewangelicy pojawili się na ziemi rybnickiej już w czasach reformacji. Wyznanie to szybko zdobywało wiernych na terenie Śląska, co zostało jednak zahamowane przez kontrreformację, popieraną przez władających wówczas tymi ziemiami Habsburgów. W 1629 r. ewangelicki duchowny, ks. Kissovius , zmuszony został do opuszczenia miasta. Kościół luterański mógł z powrotem działać bez przeszkód gdy w wyniku wojen śląskich w 1742 roku Rybnik oraz okoliczne ziemie przeszły pod władzę Prus. Druga połowa XVIII wieku przyniosła wzrost liczby członków Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego.
Początki obecnego budynku kościoła sięgają czasów króla pruskiego Fryderyka Wilhelma. On to przeznaczył rybnicki zamek na dom dla inwalidów wojennych i ich rodzin. Do zabudowań zamkowych należała dawna, drewniana sieciarnia. Budynek ten, niegdyś wykorzystywany do przechowywania i suszenia rybackich sieci, który w tym czasie stał bezużyteczny, przebudowany został w 1791 r. na potrzeby ewangelickiego zboru. Dzieła dokonał Franz Ilgner, który zresztą przebudowywał wówczas cały gmach zamku. Z nowo otwartego zboru oprócz inwalidów wojennych i ich rodzin korzystali nieliczni, ewangeliccy mieszkańcy miasta i pruscy urzędnicy. Zwany był on „Kościołem Inwalidów” lub kościołem Fryderyka Wilhelma. Wkrótce, w roku 1796, uległ on spaleniu, po czym został odbudowany. W 1853 miał jednak miejsce kolejny pożar, który spowodował na tyle duże zniszczenia, że obiektu nie dało się już odrestaurować. Wówczas wybudowano nowy, obecny kościół.
Budowla ta, z charakterystycznymi, półkolistymi oknami, jest murowana, natomiast jej strop jest drewniany. Neoromańską wieżę dobudowano w 1875 r. Wystrój zachował się z czasów budowy obiektu i ma charakter klasycystyczny. Obraz znajdujący się w ołtarzu jest wykonaną w drugiej połowie XIX w. kopią obrazu Bernarda Plockhorsta „Chrystus i syn marnotrawny”.
