Pierwsze wzmianki o wsi Pławniowice pochodzą z początków XIV w., zaś około połowy tego stulecia wymieniane jest nazwisko właściciela tutejszych ziem, Marcusa de Plawniowitz. W dokumentach królewskich Władysława Jagiełły znajdujemy wzmiankę o tutejszej warowni, obsadzonej przez polskie rycerstwo (jej pozostałości odkryto zresztą w latach 60-tych XX w.). Zmieniająca kilkakrotnie właścicieli posiadłość podupadła nieco po wojnie trzydziestoletniej. Lepsze czasy nadeszły dla Pławniowic w XVIII w., gdy w 1737 r. wieś kupiona została przez barona Franza Wolfganga von Stechov. Od rodu Stechovów, drogą dziedziczenia, tutejsze dobra w 1798 r. przeszły na własność pochodzącej z północnych Włoch rodziny Ballestremów, pozostając następnie w jej rękach przez półtora wieku. O ile pierwsza nowożytna budowla o charakterze pałacowym powstała w Pławniowicach w pierwszej połowie XVIII w., to istniejącą do dziś rezydencję wybudowano w latach 1882-85 z inicjatywy hrabiego Franciszka II Ballestrema, według projektu Konstantego Heidenreicha. Ballestremowie opuścili rezydencję w 1945 r., uciekając przed nadchodząca Armią Czerwoną. W pałacu przez pewien czas rezydował marszałek Iwan Koniew ze świtą. Podczas pobytu krasnoarmiejców, z dewastowanego obiektu, podobnie jak w innych tego rodzaju przypadkach, znikło cenne wyposażenie z kolekcjami porcelany i sreber. Rezydencja wzniesiona została w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego z elementami neogotyckimi, charakterystycznymi dla eklektycznego, romantycznego historyzmu. Do kompleksu pałacowo-parkowego prócz pałacu z kaplicą należą także zabudowania folwarczne, oficyna ze stajnią i wozownią oraz park. Trójskrzydłowa, dwukondygnacyjna bryła pałacu wzniesiona została na planie litery „U”. Elewacje wykonane z cegły klinkierowej posiadają rozmaite zdobienia w postaci detali kamieniarskich. Wysokie, czterospadowe dachy budowli ozdobione są licznymi wieżyczkami, iglicami, pinaklami i lukarnami, zaś nad całością dominuje czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym. Znajdująca się w południowo-zachodnim skrzydle kaplica Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, była udostępniana wiernym jako kościół. W założonym w 1885 r. pałacowym parku o powierzchni ok. 2,4 ha rosło niegdyś kilkaset gatunków roślin. Także obecnie znajdują się tu interesujące, egzotyczne okazy drzew. Po wojnie, w pałacowym skrzydle z kaplicą znalazła miejsce parafia, zaś do pozostałej części przesiedlone zostały ze Lwowa siostry benedyktynki. Obecnie w pałacu funkcjonuje Ośrodek Edukacyjno-Formacyjny diecezji gliwickiej. Dzięki gospodarzowi, ks. dr. Krystianowi Worbsowi, dokonano kapitalnego remontu obiektu, który służy także jako miejsce konferencji i koncertów.

Geopark zlokalizowany jest na południu województwa śląskiego - we wsi Glinka w gminie Ujsoły, na Żywiecczyźnie. Jest to niewielka, przygraniczna miejscowość, otoczona szczytami Beskidu Żywieckiego (m.in. Kotelnicy, Jaworzyny, Soliska i Magury). Geopark jest terenem rekreacyjno-wypoczynkowym, który powstał w rejonie dawnego kamieniołomu. Od 2011 roku okoliczne tereny przyciągają nie tylko malowniczymi, górskimi szlakami, ale też Geoparkiem z jego licznymi atrakcjami. Na zwolenników mocnych wrażeń czeka jeden z najdłuższych w Polsce zjazdów tyrolskich. Zjazd ma długość 220 metrów, a lina przeciągnięta jest nad 30-metrową przepaścią. Są tu również ścianki wspinaczkowe, wielofunkcyjny plac rekreacyjny i niezwykle atrakcyjne widokowo ścieżki spacerowe, wytyczone wokół korony kamieniołomu. Geopark Glinka jest ciągle rozbudowywany. Turystów z całej Polski ma przyciągnąć rozmach kolejnych inwestycji. Zaplanowana jest m.in. budowa oryginalnego basenu, o długości około 100 metrów i nieregularnym kształcie, z drewnianymi pomostami i kładkami. W zimie kąpielisko to, po otoczeniu specjalnymi bandami, ma służyć za lodowisko. Powstanie też piaszczysta plaża, ścianka wspinaczkowa, park linowy, plac zabaw, boisko do gry w boule (francuska gra w kule). Będzie też ścieżka zdrowia z przyrządami do ćwiczeń oraz punkt dydaktyczny dający możliwość zapoznania się z budową geologiczną regionu. Całość ma być wykonana z naturalnych surowców i dobrze wkomponowana w okoliczny krajobraz. Już teraz Geopark Glinka jest świetnym miejscem do organizacji imprez masowych.

Geopark zlokalizowany jest na południu województwa śląskiego - we wsi Glinka w gminie Ujsoły, na Żywiecczyźnie. Jest to niewielka, przygraniczna miejscowość, otoczona szczytami Beskidu Żywieckiego (m.in. Kotelnicy, Jaworzyny, Soliska i Magury). Geopark jest terenem rekreacyjno-wypoczynkowym, który powstał w rejonie dawnego kamieniołomu. Od 2011 roku okoliczne tereny przyciągają nie tylko malowniczymi, górskimi szlakami, ale też Geoparkiem z jego licznymi atrakcjami. Na zwolenników mocnych wrażeń czeka jeden z najdłuższych w Polsce zjazdów tyrolskich. Zjazd ma długość 220 metrów, a lina przeciągnięta jest nad 30-metrową przepaścią. Są tu również ścianki wspinaczkowe, wielofunkcyjny plac rekreacyjny i niezwykle atrakcyjne widokowo ścieżki spacerowe, wytyczone wokół korony kamieniołomu. Geopark Glinka jest ciągle rozbudowywany. Turystów z całej Polski ma przyciągnąć rozmach kolejnych inwestycji. Zaplanowana jest m.in. budowa oryginalnego basenu, o długości około 100 metrów i nieregularnym kształcie, z drewnianymi pomostami i kładkami. W zimie kąpielisko to, po otoczeniu specjalnymi bandami, ma służyć za lodowisko. Powstanie też piaszczysta plaża, ścianka wspinaczkowa, park linowy, plac zabaw, boisko do gry w boule (francuska gra w kule). Będzie też ścieżka zdrowia z przyrządami do ćwiczeń oraz punkt dydaktyczny dający możliwość zapoznania się z budową geologiczną regionu. Całość ma być wykonana z naturalnych surowców i dobrze wkomponowana w okoliczny krajobraz. Już teraz Geopark Glinka jest świetnym miejscem do organizacji imprez masowych.

W dziejach Ustronia znalazło się miejsce na równoczesny rozwój osady przemysłowej i uzdrowiska. W drugiej połowie XVIII wieku książę cieszyński Albrecht Kazimierz założył tutaj hutę żelaza, walcownię i kuźnię. Zakłady prosperowały aż do wyczerpania się złoża rud darniowych. Ale uprzemysłowienie dało impuls do rozwoju kurortu. Gorący żużel z huty służył do ogrzewania wody w wannach – „kąpiele gierzymowe” wpływały kojąco na bóle reumatyczne. Na przełomie XVIII i XIX wieku przyjmował już lekarz zdrojowy, wzniesiono łazienki i inne budynki zdrojowe. W 1882 roku Ustroń otrzymał status uzdrowiska. Czas kolejnego, dynamicznego rozwoju, to lata 60. i 70. ubiegłego wieku. Z rozmachem zagospodarowano dzielnice na prawym brzegu Wisły. W 1972 roku ponownie przyznano miastu status uzdrowiska. W XXI wieku główną rolę w zdroju odgrywa Przedsiębiorstwo Uzdrowiskowe „Ustroń” S.A. W jego gestii pozostają m.in. olbrzymie sanatorium „Równica”, Uzdrowiskowe Centrum Rehabilitacji Onkologicznej i Limfologii „Rosomak”, Ustrońskie Centrum Psychoterapii „Narcyz” czy Uzdrowiskowy Zakład Przyrodoleczniczy. Usługi lecznicze świadczy również wiele innych ośrodków szpitalnych i sanatoryjnych – chociażby Śląskie Centrum Rehabilitacji czy Śląski Szpital Reumatologiczno-Rehabilitacyjny im. gen. Ziętka. W terapii korzysta się z wód leczniczych i borowiny - stosuje się całe spektrum zabiegów balneologicznych, a także światłolecznictwo, elektrolecznictwo, magnetoterapię, krioterapię i wiele innych. Na wszystkich kojąco działa podgórski klimat i piękne, beskidzkie krajobrazy.

Pierwsze wzmianki o wsi Pławniowice pochodzą z początków XIV w., zaś około połowy tego stulecia wymieniane jest nazwisko właściciela tutejszych ziem, Marcusa de Plawniowitz. W dokumentach królewskich Władysława Jagiełły znajdujemy wzmiankę o tutejszej warowni, obsadzonej przez polskie rycerstwo (jej pozostałości odkryto zresztą w latach 60-tych XX w.). Zmieniająca kilkakrotnie właścicieli posiadłość podupadła nieco po wojnie trzydziestoletniej. Lepsze czasy nadeszły dla Pławniowic w XVIII w., gdy w 1737 r. wieś kupiona została przez barona Franza Wolfganga von Stechov. Od rodu Stechovów, drogą dziedziczenia, tutejsze dobra w 1798 r. przeszły na własność pochodzącej z północnych Włoch rodziny Ballestremów, pozostając następnie w jej rękach przez półtora wieku. O ile pierwsza nowożytna budowla o charakterze pałacowym powstała w Pławniowicach w pierwszej połowie XVIII w., to istniejącą do dziś rezydencję wybudowano w latach 1882-85 z inicjatywy hrabiego Franciszka II Ballestrema, według projektu Konstantego Heidenreicha. Ballestremowie opuścili rezydencję w 1945 r., uciekając przed nadchodząca Armią Czerwoną. W pałacu przez pewien czas rezydował marszałek Iwan Koniew ze świtą. Podczas pobytu krasnoarmiejców, z dewastowanego obiektu, podobnie jak w innych tego rodzaju przypadkach, znikło cenne wyposażenie z kolekcjami porcelany i sreber. Rezydencja wzniesiona została w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego z elementami neogotyckimi, charakterystycznymi dla eklektycznego, romantycznego historyzmu. Do kompleksu pałacowo-parkowego prócz pałacu z kaplicą należą także zabudowania folwarczne, oficyna ze stajnią i wozownią oraz park. Trójskrzydłowa, dwukondygnacyjna bryła pałacu wzniesiona została na planie litery „U”. Elewacje wykonane z cegły klinkierowej posiadają rozmaite zdobienia w postaci detali kamieniarskich. Wysokie, czterospadowe dachy budowli ozdobione są licznymi wieżyczkami, iglicami, pinaklami i lukarnami, zaś nad całością dominuje czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym. Znajdująca się w południowo-zachodnim skrzydle kaplica Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, była udostępniana wiernym jako kościół. W założonym w 1885 r. pałacowym parku o powierzchni ok. 2,4 ha rosło niegdyś kilkaset gatunków roślin. Także obecnie znajdują się tu interesujące, egzotyczne okazy drzew. Po wojnie, w pałacowym skrzydle z kaplicą znalazła miejsce parafia, zaś do pozostałej części przesiedlone zostały ze Lwowa siostry benedyktynki. Obecnie w pałacu funkcjonuje Ośrodek Edukacyjno-Formacyjny diecezji gliwickiej. Dzięki gospodarzowi, ks. dr. Krystianowi Worbsowi, dokonano kapitalnego remontu obiektu, który służy także jako miejsce konferencji i koncertów.

Pomysł budowy obecnie istniejącego budynku ratusza zrodził się w latach 90-tych XIX w. Wówczas dotychczasowy ratusz, stojący przy rynku Białej od 1827 r, był już za mały dla rozwijającego się ośrodka miejskiego. W 1894 r. rozpisano i przeprowadzono konkurs, w wyniku którego wybrano projekt Emanuela Rosta. Prace przy wznoszeniu gmachu trwały od roku 1895, a zakończono je 30 września 1897. W budynku, obok władz miejskich z ówczesnym burmistrzem Johannem Rosnerem, znalazły swe siedziby Komunalna Kasa Oszczędności oraz policja i straż miejska. Ciekawostką jest, iż usytuowanie ratusza miało swoisty wymiar ideowy. Okazały, reprezentacyjny ratusz wyraźnie dominował nad budowlą starego dworu starostów lipnickich, dawnych panów tych ziem, od których tutejsi mieszczanie byli wcześniej uzależnieni. Był to czytelny symbol zwycięstwa etosu mieszczańskiego i kapitalistycznego nad dawnym feudalizmem. Po zaniedbaniach okresu PRL budynek został poddany renowacji w latach 90-tych zeszłego stulecia. Obecnie ratusz jest siedzibą Prezydenta Miasta i jego zastępców, Rady Miasta oraz części wydziałów Urzędu Miejskiego. Trójkondygnacyjny gmach ratusza jest jednym z najokazalszych budynków miasta. Symetryczny w swej formie, od strony zachodniej posiada dwa krótkie skrzydła, co sprawia iż plan budowli układa się w kształt podkowy. Najbardziej reprezentacyjną częścią zewnętrznej bryły jest środkowy ryzalit fasady, z największą ilością detali architektonicznych, charakterystycznych dla neorenesansu. Nawiązuje on wyraźnie do fasady zbudowanego nieco wcześniej niż bialski ratusz wiedeńskiego Pałacu Sprawiedliwości. W zwieńczeniu ryzalitu znajdują się rzeźby bogini pokoju Eirene, z rogiem obfitości i Plutosa, boga bogactwa. W dominującej nad tą kompozycją tarczy herbowej umieszczono motyw pszczoły, wyraźnie nawiązujący do etosu mieszczańskiego, gloryfikujący pracowitość i dostatek. Naturalnym przedłużeniem ryzalitu jest wieża zegarowa z widokową loggią. Gustowne i dekoracyjne są wnętrza ratusza z salą obrad Rady Miejskiej na czele. Pomysł budowy obecnie istniejącego budynku ratusza zrodził się w latach 90-tych XIX w. Wówczas dotychczasowy ratusz, stojący przy rynku Białej od 1827 r, był już za mały dla rozwijającego się ośrodka miejskiego. W 1894 r. rozpisano i przeprowadzono konkurs, w wyniku którego wybrano projekt Emanuela Rosta. Prace przy wznoszeniu gmachu trwały od roku 1895, a zakończono je 30 września 1897. W budynku, obok władz miejskich z ówczesnym burmistrzem Johannem Rosnerem, znalazły swe siedziby Komunalna Kasa Oszczędności oraz policja i straż miejska. Ciekawostką jest, iż usytuowanie ratusza miało swoisty wymiar ideowy. Okazały, reprezentacyjny ratusz wyraźnie dominował nad budowlą starego dworu starostów lipnickich, dawnych panów tych ziem, od których tutejsi mieszczanie byli wcześniej uzależnieni. Był to czytelny symbol zwycięstwa etosu mieszczańskiego i kapitalistycznego nad dawnym feudalizmem. Po zaniedbaniach okresu PRL budynek został poddany renowacji w latach 90-tych zeszłego stulecia. Obecnie ratusz jest siedzibą Prezydenta Miasta i jego zastępców, Rady Miasta oraz części wydziałów Urzędu Miejskiego. Trójkondygnacyjny gmach ratusza jest jednym z najokazalszych budynków miasta. Symetryczny w swej formie, od strony zachodniej posiada dwa krótkie skrzydła, co sprawia iż plan budowli układa się w kształt podkowy. Najbardziej reprezentacyjną częścią zewnętrznej bryły jest środkowy ryzalit fasady, z największą ilością detali architektonicznych, charakterystycznych dla neorenesansu. Nawiązuje on wyraźnie do fasady zbudowanego nieco wcześniej niż bialski ratusz wiedeńskiego Pałacu Sprawiedliwości. W zwieńczeniu ryzalitu znajdują się rzeźby bogini pokoju Eirene, z rogiem obfitości i Plutosa, boga bogactwa. W dominującej nad tą kompozycją tarczy herbowej umieszczono motyw pszczoły, wyraźnie nawiązujący do etosu mieszczańskiego, gloryfikujący pracowitość i dostatek. Naturalnym przedłużeniem ryzalitu jest wieża zegarowa z widokową loggią. Gustowne i dekoracyjne są wnętrza ratusza z salą obrad Rady Miejskiej na czele.

Pierwsze wzmianki o wsi Pławniowice pochodzą z początków XIV w., zaś około połowy tego stulecia wymieniane jest nazwisko właściciela tutejszych ziem, Marcusa de Plawniowitz. W dokumentach królewskich Władysława Jagiełły znajdujemy wzmiankę o tutejszej warowni, obsadzonej przez polskie rycerstwo (jej pozostałości odkryto zresztą w latach 60-tych XX w.). Zmieniająca kilkakrotnie właścicieli posiadłość podupadła nieco po wojnie trzydziestoletniej. Lepsze czasy nadeszły dla Pławniowic w XVIII w., gdy w 1737 r. wieś kupiona została przez barona Franza Wolfganga von Stechov. Od rodu Stechovów, drogą dziedziczenia, tutejsze dobra w 1798 r. przeszły na własność pochodzącej z północnych Włoch rodziny Ballestremów, pozostając następnie w jej rękach przez półtora wieku. O ile pierwsza nowożytna budowla o charakterze pałacowym powstała w Pławniowicach w pierwszej połowie XVIII w., to istniejącą do dziś rezydencję wybudowano w latach 1882-85 z inicjatywy hrabiego Franciszka II Ballestrema, według projektu Konstantego Heidenreicha. Ballestremowie opuścili rezydencję w 1945 r., uciekając przed nadchodząca Armią Czerwoną. W pałacu przez pewien czas rezydował marszałek Iwan Koniew ze świtą. Podczas pobytu krasnoarmiejców, z dewastowanego obiektu, podobnie jak w innych tego rodzaju przypadkach, znikło cenne wyposażenie z kolekcjami porcelany i sreber. Rezydencja wzniesiona została w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego z elementami neogotyckimi, charakterystycznymi dla eklektycznego, romantycznego historyzmu. Do kompleksu pałacowo-parkowego prócz pałacu z kaplicą należą także zabudowania folwarczne, oficyna ze stajnią i wozownią oraz park. Trójskrzydłowa, dwukondygnacyjna bryła pałacu wzniesiona została na planie litery „U”. Elewacje wykonane z cegły klinkierowej posiadają rozmaite zdobienia w postaci detali kamieniarskich. Wysokie, czterospadowe dachy budowli ozdobione są licznymi wieżyczkami, iglicami, pinaklami i lukarnami, zaś nad całością dominuje czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym. Znajdująca się w południowo-zachodnim skrzydle kaplica Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, była udostępniana wiernym jako kościół. W założonym w 1885 r. pałacowym parku o powierzchni ok. 2,4 ha rosło niegdyś kilkaset gatunków roślin. Także obecnie znajdują się tu interesujące, egzotyczne okazy drzew. Po wojnie, w pałacowym skrzydle z kaplicą znalazła miejsce parafia, zaś do pozostałej części przesiedlone zostały ze Lwowa siostry benedyktynki. Obecnie w pałacu funkcjonuje Ośrodek Edukacyjno-Formacyjny diecezji gliwickiej. Dzięki gospodarzowi, ks. dr. Krystianowi Worbsowi, dokonano kapitalnego remontu obiektu, który służy także jako miejsce konferencji i koncertów.

Pierwsza wzmianka o miejscowości Tychy, należącej do państwa pszczyńskiego, pochodzi z 1467 roku (datę tę umieszczono w herbie miasta). W XVII wieku wspomina się o funkcjonowaniu tutejszego browaru książęcego. Ożywienie przychodzi z końcem XIX stulecia, kiedy do Tychów dociera kolej i powstają pierwsze fabryki. Miastem stają się w 1951 roku. O istnieniu kościoła w Tychach dowiadujemy się po raz pierwszy z zapisów w księdze dochodów diecezji krakowskiej, z 1529 roku. Podlegał on wówczas dekanatowi pszczyńskiemu. Jedna z legend miejskich mówi, że drewniana kaplica stała przy dzisiejszej ul. Starokościelnej, tam, gdzie w 1811 roku postawiono kapliczkę św. Jana Nepomucena. Następcą pierwszej kaplicy był kolejny drewniany budynek, zbudowany tym razem nad tzw. Stawem Kościelnym, w okolicach ul. Nowokościelnej. Na przełomie XVI i XVII wieku gospodarzami świątyni pozostawali miejscowi protestanci. Do budowy solidniejszego, murowanego obiektu przystąpiono w drugiej połowie XVIII wieku - roboty rozpoczęto w 1780 roku i po dwóch latach kościół był gotowy do poświęcenia. Część środków na inwestycję przekazał książę pszczyński, Fryderyk Erdmann Anhalt-Köthen. Plany tej późnobarokowej budowli przygotował architekt Jan Gest. Po ponad 120 latach funkcjonowania, na początku XX wieku tyski kościół św. Marii Magdaleny wymagał powiększenia. Za realizację tego zadania wziął się ksiądz proboszcz Jan Kapica. Projekt opracował Max Schliwa z Zabrza. W latach 1906-1907 przedłużono i rozbudowano zarówno nawę, jak i prezbiterium, dostawiono także transept. W latach 1928-29 starą wieżę zastąpiono nową, okazalszą. Kościół św. Marii Magdaleny jest orientowany, posadowiony na planie krzyża łacińskiego. Od strony zachodniej znajduje się wąska wieża, zwieńczona dwukondygnacyjnym, baniastym hełmem z latarnią. Szeroką nawę główną przecina transept z ozdobnymi szczytami; prezbiterium jest zamknięte półkoliście. Na dachu umieszczono sygnaturkę. Warto wspomnieć, że wikariuszami w tyskiej parafii byli między innymi: błogosławiony ks. dr Emil Szramek, ks. Franciszek Blachnicki oraz obecny arcybiskup katowicki, ks. dr Damian Zimoń.