Wyszukiwarka
Liczba elementów: 14
Z początkiem XX wieku miasto rosło, w związku z czym pojawiła się potrzeba budowy nowej, większej świątyni. Zabrał się za to ksiądz Bolesław Pieńkowski. Projekt architektoniczny opracował znany z licznych realizacji w Wielkopolsce Tomasz Pajzderski, nad budową czuwał inż. Hugon Kuder (projektant kościołów m.in. w Warszawie i Siewierzu). Świątynię wznoszono w latach 1904-1913. Powstał obiekt o imponujących rozmiarach: nawa główna ma 68 m długości i 24 szerokości. Kopuła nad transeptem sięga 51 m, wieże wymurowano do wysokości 39. Trójnawową bazylikę zbudowano z cegły, na planie krzyża łacińskiego. Od frontu znajdują się dwie wieże na planie kwadratu, wzrok przyciąga jednak ośmioboczna rotunda z kopułą nad przecięciem naw. Stylistycznie świątynia nawiązuje do sztuki romańskiej (charakterystyczne portale), choć nie brakuje elementów gotyckich, jak np. maswerki. Wewnątrz kościoła, po obu stronach nawy głównej, zbudowano empory. Polichromię wykonał profesor Maciej Makarewicz. Jako że budowę świątyni wspierali górnicy z Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”, nie mogło zabraknąć kaplicy św. Barbary; nad nią umieszczono balkon z kroksztynami zakończonymi głowami górników w czapkach. Wiele elementów wyposażenia przejęto ze starej świątyni. Szczególnie cenne są: barokowy prospekt organowy z 1636 roku, wieżyczkowa monstrancja z XVI wieku, krucyfiks z 1610 roku czy barokowy nagrobek Fryderyka Paczka. Wyjątkowym zabytkiem jest chrzcielnica wykonana z XVII-wiecznego tamburu bojowego. W świątyni oddaje się szczególną cześć cudownemu wizerunkowi Matki Bożej Pocieszenia. Od 2000 roku kościół gości wykonawców i publiczność Ogólnopolskiego Festiwalu Ave Maria
Z początkiem XX wieku miasto rosło, w związku z czym pojawiła się potrzeba budowy nowej, większej świątyni. Zabrał się za to ksiądz Bolesław Pieńkowski. Projekt architektoniczny opracował znany z licznych realizacji w Wielkopolsce Tomasz Pajzderski, nad budową czuwał inż. Hugon Kuder (projektant kościołów m.in. w Warszawie i Siewierzu). Świątynię wznoszono w latach 1904-1913. Powstał obiekt o imponujących rozmiarach: nawa główna ma 68 m długości i 24 szerokości. Kopuła nad transeptem sięga 51 m, wieże wymurowano do wysokości 39. Trójnawową bazylikę zbudowano z cegły, na planie krzyża łacińskiego. Od frontu znajdują się dwie wieże na planie kwadratu, wzrok przyciąga jednak ośmioboczna rotunda z kopułą nad przecięciem naw. Stylistycznie świątynia nawiązuje do sztuki romańskiej (charakterystyczne portale), choć nie brakuje elementów gotyckich, jak np. maswerki. Wewnątrz kościoła, po obu stronach nawy głównej, zbudowano empory. Polichromię wykonał profesor Maciej Makarewicz. Jako że budowę świątyni wspierali górnicy z Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”, nie mogło zabraknąć kaplicy św. Barbary; nad nią umieszczono balkon z kroksztynami zakończonymi głowami górników w czapkach. Wiele elementów wyposażenia przejęto ze starej świątyni. Szczególnie cenne są: barokowy prospekt organowy z 1636 roku, wieżyczkowa monstrancja z XVI wieku, krucyfiks z 1610 roku czy barokowy nagrobek Fryderyka Paczka. Wyjątkowym zabytkiem jest chrzcielnica wykonana z XVII-wiecznego tamburu bojowego. W świątyni oddaje się szczególną cześć cudownemu wizerunkowi Matki Bożej Pocieszenia. Od 2000 roku kościół gości wykonawców i publiczność Ogólnopolskiego Festiwalu Ave Maria
Z początkiem XX wieku miasto rosło, w związku z czym pojawiła się potrzeba budowy nowej, większej świątyni. Zabrał się za to ksiądz Bolesław Pieńkowski. Projekt architektoniczny opracował znany z licznych realizacji w Wielkopolsce Tomasz Pajzderski, nad budową czuwał inż. Hugon Kuder (projektant kościołów m.in. w Warszawie i Siewierzu). Świątynię wznoszono w latach 1904-1913. Powstał obiekt o imponujących rozmiarach: nawa główna ma 68 m długości i 24 szerokości. Kopuła nad transeptem sięga 51 m, wieże wymurowano do wysokości 39. Trójnawową bazylikę zbudowano z cegły, na planie krzyża łacińskiego. Od frontu znajdują się dwie wieże na planie kwadratu, wzrok przyciąga jednak ośmioboczna rotunda z kopułą nad przecięciem naw. Stylistycznie świątynia nawiązuje do sztuki romańskiej (charakterystyczne portale), choć nie brakuje elementów gotyckich, jak np. maswerki. Wewnątrz kościoła, po obu stronach nawy głównej, zbudowano empory. Polichromię wykonał profesor Maciej Makarewicz. Jako że budowę świątyni wspierali górnicy z Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”, nie mogło zabraknąć kaplicy św. Barbary; nad nią umieszczono balkon z kroksztynami zakończonymi głowami górników w czapkach. Wiele elementów wyposażenia przejęto ze starej świątyni. Szczególnie cenne są: barokowy prospekt organowy z 1636 roku, wieżyczkowa monstrancja z XVI wieku, krucyfiks z 1610 roku czy barokowy nagrobek Fryderyka Paczka. Wyjątkowym zabytkiem jest chrzcielnica wykonana z XVII-wiecznego tamburu bojowego. W świątyni oddaje się szczególną cześć cudownemu wizerunkowi Matki Bożej Pocieszenia. Od 2000 roku kościół gości wykonawców i publiczność Ogólnopolskiego Festiwalu Ave Maria
Wycieczki: Sanktuaria
Historia tutejszej kalwarii sięga lat 1848-1883, kiedy proboszczem w pszowskiej parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny był ks. Paweł Skwara. Pomysłu zbudowania zespołu sakralnego nie udało mu się jednak zrealizować. Idea zaczęła być wcielana w życie w początkach XX w, gdy w 1907 r. ówczesny proboszcz parafii w Pszowie, ks. Bruno Laska, zamierzał postawić kompleks kaplic, z których jedna miała pełnić w przyszłości funkcje kościoła. Początkowo postawiono jedynie dębowe słupy z zawieszonymi na nich obrazami Drogi Krzyżowej. W 1911 roku były gotowe już trzy kaplice, w tym budynek kościoła. Autorem projektów kaplic był Walenty Maciejek, który był także ich głównym budowniczym. Wkrótce nadeszła I wojna światowa, dalsze prace zostały więc przerwane, a część wyposażenia obiektów spłonęła. Nieco zapomniane miejsce ulegało dewastacji. Dzieło dokończył w latach 20-tych ks. Mikołaj Knosala. Każda z kaplic otrzymała inny wygląd. Wewnątrz nich umieszczono rzeźby ilustrujące kolejne stacje Drogi Krzyżowej, wykonane przez firmę Panka z Poznania. Mieszkańcy Pszowa aktywnie włączyli się w budowę. Uroczyste poświęcenie kalwarii miało miejsce 1 września 1929 roku. Aktualny budynek tutejszego kościoła parafialnego pełnił pierwotnie funkcję kaplicy Zmartwychwstania Pańskiego. II wojna przyniosła kolejny okres zapomnienia kalwarii. W latach powojennych obiektem zaopiekował się ks. Wojciech Urban z Rydułtów, który zamieszkał w sąsiedztwie po przejściu na emeryturę, a w roku 1964 został mianowany rektorem tutejszego kościoła. Przy kaplicach rodziły się liczne powołania kapłańskie i zakonne, a często przebywał tu m.in. Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (twórca Ruchu Światło-Życie, który swój sprzeciw wobec systemu komunistycznego przypłacił śmiercią w 1987 r.). W latach 80-tych, gdy rozkwitał ruch pielgrzymkowy, kościół przebudowano, stawiając wkrótce obok niego dzwonnicę, a także wybudowano kaplicę Matki Bożej Szensztackiej. W roku 1987 przy kościele erygowano parafię. Szczególne uroczystości mają tu miejsce w wigilie odpustów bazyliki pszowskiej, a więc w ostatnią sobotę czerwca (związaną ze świętem Piotra i Pawła) oraz w sobotę po 7 września (wigilia głównego odpustu bazyliki Narodzenia NMP w Pszowie).
Wycieczki: Beskid Żywiecki
Grojec, wznoszący się 612 m n.p.m., to popularny cel spacerów mieszkańców Żywca oraz turystów. Są to właściwie trzy wzniesienia - obok głównej kulminacji znajdują się także, wysunięte bardziej ku północy i położone bliżej centrum miasta, Średni Grojec (474 m) oraz Mały Grojec (422). Z różnych rejonów masywu rozpościerają się ładne widoki na Kotlinę Żywiecką oraz Beskid Śląski, Żywiecki i Mały. Badania archeologiczne wykazały, iż rejon najwyższego wzniesienia zamieszkały był już przed naszą erą. We wczesnym średniowieczu wzniesiono tu warownię (dokładne jej datowanie utrudnione jest z powodu zniszczeń dokonanych po II wojnie, podczas budowy telewizyjnej stacji przekaźnikowej). Według źródeł XIX-wiecznych, w XIII stuleciu znajdował się tu zamek łowiecki. Wiemy, że na początku XV w. wzniesiono tu zamek znanych wówczas rycerzy-rabusiów, Bożywoja i Włodka Skrzyńskich herbu Łabędź. Swój łupieżczy proceder, związany z najazdami na Małopolskę, uprawiali oni będąc lennikami Księstwa Oświęcimskiego. Warownia przeszła niedługo potem w ręce Komorowskich. Ponieważ sprzyjali oni królowi Węgier, Maciejowi Korwinowi, który sprzymierzył się z Krzyżakami, stwarzało to zagrożenie dla południowych granic Polski. Dlatego też w latach 70-tych XV w., z inicjatywy króla Kazimierza Jagiellończyka doszło do wyprawy zbrojnej, a następnie do zniszczenia kilku należących do Komorowskich zamków - w tym budowli na Grojcu. Grojec warto zwiedzić, korzystając z żółtego szlaku albo też - częściowo pokrywającej się z nim - ścieżki dydaktycznej. Obydwa warianty rozpoczynają się w centrum miasta, kończą zaś przy browarze. Wędrówka przez masyw Grojca trwa około 2 godzin. Przebieg ścieżki dydaktycznej umożliwia zapoznanie się zarówno z geologią, jak i przyrodą ożywioną, a także historią tego terenu.
Rondo imienia generała Józefa Ziętka jest ważnym węzłem drogowym, leżącym w samym centrum Katowic. Przecina się tutaj aleja Wojciecha Korfantego, która łączy katowicki Rynek z północną częścią miasta, z Drogową Trasą Średnicową i drogą krajową nr 79 (ciąg ulic Chorzowskiej i alei Walentego Roździeńskiego). Rondo powstało w 1965 roku, jednak na początku XXI wieku zostało gruntownie przebudowane. W 2006 roku oddano do użytku tunel o długości ponad 650 m, umożliwiający bezkolizyjny przejazd drogą krajową nr 79. Na powierzchni zaś postawiono stalowo-szklaną półkopułę, w której umieszczono m.in. „Rondo Sztuki” – galerię wystawienniczą Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Na północ od ronda stoi jeden z symboli stolicy Górnego Śląska, tzw. Spodek. Ta charakterystyczna budowla w kształcie latającego talerza została zbudowana w 1971 roku. Jej projektantami byli architekci Maciej Gintowt i Maciej Krasiński. Na początku tego stulecia „Spodek” zmodernizowano. Hala główna wznosi się na wysokość 32 m i może pomieścić około 11 tysięcy widzów. W jej sąsiedztwie znajduje się także lodowisko i sala gimnastyczna. W „Spodku” odbywają się imprezy sportowe światowej rangi, występują też w nim gwiazdy sceny muzycznej. Naprzeciw „Spodka” stoi kolejny symbol Katowic – Pomnik Powstańców Śląskich. Jego trzy skrzydła nawiązują do trzech powstań śląskich. Autorami projektu byli: rzeźbiarz prof. Gustaw Zemła i architekt Wojciech Zabłocki. Elementy monumentu odlano w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się w 1967 roku. Dalej na południe rozciąga się Park Powstańców Śląskich, na którego terenie znajdziemy pomnik mężczyzny z laską – to gen. Jerzy Ziętek, śląski powstaniec, przedwojenny poseł, generał Ludowego Wojska Polskiego, a przede wszystkim wieloletni gospodarz województwa śląskiego i katowickiego, w okresie PRL. Po prawej stronie alei Wojciecha Korfantego (patrząc od Spodka w stronę Rynku) znajdziemy monumentalny blok mieszkalny - „mrówkowiec”, czyli Superjednostkę. Super – bo obiekt zalicza się do największych w Polsce! Super - bo ma własne zasilanie w wodę i prąd! Super – bo od 1994 roku posiada status osiedla! Budynek stoi na żelbetowych „nogach”, które ułatwiają przepływ wiatru oraz minimalizują wstrząsy tektoniczne. Blok ma długość 187,5 metra, 15 kondygnacji nadziemnych i jedną podziemną, mieszczącą 200 garaży. W 762 mieszkaniach mogą mieszkać nawet 3 tys. ludzi.
Rondo imienia generała Józefa Ziętka jest ważnym węzłem drogowym, leżącym w samym centrum Katowic. Przecina się tutaj aleja Wojciecha Korfantego, która łączy katowicki Rynek z północną częścią miasta, z Drogową Trasą Średnicową i drogą krajową nr 79 (ciąg ulic Chorzowskiej i alei Walentego Roździeńskiego). Rondo powstało w 1965 roku, jednak na początku XXI wieku zostało gruntownie przebudowane. W 2006 roku oddano do użytku tunel o długości ponad 650 m, umożliwiający bezkolizyjny przejazd drogą krajową nr 79. Na powierzchni zaś postawiono stalowo-szklaną półkopułę, w której umieszczono m.in. „Rondo Sztuki” – galerię wystawienniczą Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Na północ od ronda stoi jeden z symboli stolicy Górnego Śląska, tzw. Spodek. Ta charakterystyczna budowla w kształcie latającego talerza została zbudowana w 1971 roku. Jej projektantami byli architekci Maciej Gintowt i Maciej Krasiński. Na początku tego stulecia „Spodek” zmodernizowano. Hala główna wznosi się na wysokość 32 m i może pomieścić około 11 tysięcy widzów. W jej sąsiedztwie znajduje się także lodowisko i sala gimnastyczna. W „Spodku” odbywają się imprezy sportowe światowej rangi, występują też w nim gwiazdy sceny muzycznej. Naprzeciw „Spodka” stoi kolejny symbol Katowic – Pomnik Powstańców Śląskich. Jego trzy skrzydła nawiązują do trzech powstań śląskich. Autorami projektu byli: rzeźbiarz prof. Gustaw Zemła i architekt Wojciech Zabłocki. Elementy monumentu odlano w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się w 1967 roku. Dalej na południe rozciąga się Park Powstańców Śląskich, na którego terenie znajdziemy pomnik mężczyzny z laską – to gen. Jerzy Ziętek, śląski powstaniec, przedwojenny poseł, generał Ludowego Wojska Polskiego, a przede wszystkim wieloletni gospodarz województwa śląskiego i katowickiego, w okresie PRL. Po prawej stronie alei Wojciecha Korfantego (patrząc od Spodka w stronę Rynku) znajdziemy monumentalny blok mieszkalny - „mrówkowiec”, czyli Superjednostkę. Super – bo obiekt zalicza się do największych w Polsce! Super - bo ma własne zasilanie w wodę i prąd! Super – bo od 1994 roku posiada status osiedla! Budynek stoi na żelbetowych „nogach”, które ułatwiają przepływ wiatru oraz minimalizują wstrząsy tektoniczne. Blok ma długość 187,5 metra, 15 kondygnacji nadziemnych i jedną podziemną, mieszczącą 200 garaży. W 762 mieszkaniach mogą mieszkać nawet 3 tys. ludzi.
Z początkiem XX wieku miasto rosło, w związku z czym pojawiła się potrzeba budowy nowej, większej świątyni. Zabrał się za to ksiądz Bolesław Pieńkowski. Projekt architektoniczny opracował znany z licznych realizacji w Wielkopolsce Tomasz Pajzderski, nad budową czuwał inż. Hugon Kuder (projektant kościołów m.in. w Warszawie i Siewierzu). Świątynię wznoszono w latach 1904-1913. Powstał obiekt o imponujących rozmiarach: nawa główna ma 68 m długości i 24 szerokości. Kopuła nad transeptem sięga 51 m, wieże wymurowano do wysokości 39. Trójnawową bazylikę zbudowano z cegły, na planie krzyża łacińskiego. Od frontu znajdują się dwie wieże na planie kwadratu, wzrok przyciąga jednak ośmioboczna rotunda z kopułą nad przecięciem naw. Stylistycznie świątynia nawiązuje do sztuki romańskiej (charakterystyczne portale), choć nie brakuje elementów gotyckich, jak np. maswerki. Wewnątrz kościoła, po obu stronach nawy głównej, zbudowano empory. Polichromię wykonał profesor Maciej Makarewicz. Jako że budowę świątyni wspierali górnicy z Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”, nie mogło zabraknąć kaplicy św. Barbary; nad nią umieszczono balkon z kroksztynami zakończonymi głowami górników w czapkach. Wiele elementów wyposażenia przejęto ze starej świątyni. Szczególnie cenne są: barokowy prospekt organowy z 1636 roku, wieżyczkowa monstrancja z XVI wieku, krucyfiks z 1610 roku czy barokowy nagrobek Fryderyka Paczka. Wyjątkowym zabytkiem jest chrzcielnica wykonana z XVII-wiecznego tamburu bojowego. W świątyni oddaje się szczególną cześć cudownemu wizerunkowi Matki Bożej Pocieszenia. Od 2000 roku kościół gości wykonawców i publiczność Ogólnopolskiego Festiwalu Ave Maria
Rondo imienia generała Józefa Ziętka jest ważnym węzłem drogowym, leżącym w samym centrum Katowic. Przecina się tutaj aleja Wojciecha Korfantego, która łączy katowicki Rynek z północną częścią miasta, z Drogową Trasą Średnicową i drogą krajową nr 79 (ciąg ulic Chorzowskiej i alei Walentego Roździeńskiego). Rondo powstało w 1965 roku, jednak na początku XXI wieku zostało gruntownie przebudowane. W 2006 roku oddano do użytku tunel o długości ponad 650 m, umożliwiający bezkolizyjny przejazd drogą krajową nr 79. Na powierzchni zaś postawiono stalowo-szklaną półkopułę, w której umieszczono m.in. „Rondo Sztuki” – galerię wystawienniczą Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Na północ od ronda stoi jeden z symboli stolicy Górnego Śląska, tzw. Spodek. Ta charakterystyczna budowla w kształcie latającego talerza została zbudowana w 1971 roku. Jej projektantami byli architekci Maciej Gintowt i Maciej Krasiński. Na początku tego stulecia „Spodek” zmodernizowano. Hala główna wznosi się na wysokość 32 m i może pomieścić około 11 tysięcy widzów. W jej sąsiedztwie znajduje się także lodowisko i sala gimnastyczna. W „Spodku” odbywają się imprezy sportowe światowej rangi, występują też w nim gwiazdy sceny muzycznej. Naprzeciw „Spodka” stoi kolejny symbol Katowic – Pomnik Powstańców Śląskich. Jego trzy skrzydła nawiązują do trzech powstań śląskich. Autorami projektu byli: rzeźbiarz prof. Gustaw Zemła i architekt Wojciech Zabłocki. Elementy monumentu odlano w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się w 1967 roku. Dalej na południe rozciąga się Park Powstańców Śląskich, na którego terenie znajdziemy pomnik mężczyzny z laską – to gen. Jerzy Ziętek, śląski powstaniec, przedwojenny poseł, generał Ludowego Wojska Polskiego, a przede wszystkim wieloletni gospodarz województwa śląskiego i katowickiego, w okresie PRL. Po prawej stronie alei Wojciecha Korfantego (patrząc od Spodka w stronę Rynku) znajdziemy monumentalny blok mieszkalny - „mrówkowiec”, czyli Superjednostkę. Super – bo obiekt zalicza się do największych w Polsce! Super - bo ma własne zasilanie w wodę i prąd! Super – bo od 1994 roku posiada status osiedla! Budynek stoi na żelbetowych „nogach”, które ułatwiają przepływ wiatru oraz minimalizują wstrząsy tektoniczne. Blok ma długość 187,5 metra, 15 kondygnacji nadziemnych i jedną podziemną, mieszczącą 200 garaży. W 762 mieszkaniach mogą mieszkać nawet 3 tys. ludzi.
Rondo imienia generała Józefa Ziętka jest ważnym węzłem drogowym, leżącym w samym centrum Katowic. Przecina się tutaj aleja Wojciecha Korfantego, która łączy katowicki Rynek z północną częścią miasta, z Drogową Trasą Średnicową i drogą krajową nr 79 (ciąg ulic Chorzowskiej i alei Walentego Roździeńskiego). Rondo powstało w 1965 roku, jednak na początku XXI wieku zostało gruntownie przebudowane. W 2006 roku oddano do użytku tunel o długości ponad 650 m, umożliwiający bezkolizyjny przejazd drogą krajową nr 79. Na powierzchni zaś postawiono stalowo-szklaną półkopułę, w której umieszczono m.in. „Rondo Sztuki” – galerię wystawienniczą Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Na północ od ronda stoi jeden z symboli stolicy Górnego Śląska, tzw. Spodek. Ta charakterystyczna budowla w kształcie latającego talerza została zbudowana w 1971 roku. Jej projektantami byli architekci Maciej Gintowt i Maciej Krasiński. Na początku tego stulecia „Spodek” zmodernizowano. Hala główna wznosi się na wysokość 32 m i może pomieścić około 11 tysięcy widzów. W jej sąsiedztwie znajduje się także lodowisko i sala gimnastyczna. W „Spodku” odbywają się imprezy sportowe światowej rangi, występują też w nim gwiazdy sceny muzycznej. Naprzeciw „Spodka” stoi kolejny symbol Katowic – Pomnik Powstańców Śląskich. Jego trzy skrzydła nawiązują do trzech powstań śląskich. Autorami projektu byli: rzeźbiarz prof. Gustaw Zemła i architekt Wojciech Zabłocki. Elementy monumentu odlano w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się w 1967 roku. Dalej na południe rozciąga się Park Powstańców Śląskich, na którego terenie znajdziemy pomnik mężczyzny z laską – to gen. Jerzy Ziętek, śląski powstaniec, przedwojenny poseł, generał Ludowego Wojska Polskiego, a przede wszystkim wieloletni gospodarz województwa śląskiego i katowickiego, w okresie PRL. Po prawej stronie alei Wojciecha Korfantego (patrząc od Spodka w stronę Rynku) znajdziemy monumentalny blok mieszkalny - „mrówkowiec”, czyli Superjednostkę. Super – bo obiekt zalicza się do największych w Polsce! Super - bo ma własne zasilanie w wodę i prąd! Super – bo od 1994 roku posiada status osiedla! Budynek stoi na żelbetowych „nogach”, które ułatwiają przepływ wiatru oraz minimalizują wstrząsy tektoniczne. Blok ma długość 187,5 metra, 15 kondygnacji nadziemnych i jedną podziemną, mieszczącą 200 garaży. W 762 mieszkaniach mogą mieszkać nawet 3 tys. ludzi.
Rondo imienia generała Józefa Ziętka jest ważnym węzłem drogowym, leżącym w samym centrum Katowic. Przecina się tutaj aleja Wojciecha Korfantego, która łączy katowicki Rynek z północną częścią miasta, z Drogową Trasą Średnicową i drogą krajową nr 79 (ciąg ulic Chorzowskiej i alei Walentego Roździeńskiego). Rondo powstało w 1965 roku, jednak na początku XXI wieku zostało gruntownie przebudowane. W 2006 roku oddano do użytku tunel o długości ponad 650 m, umożliwiający bezkolizyjny przejazd drogą krajową nr 79. Na powierzchni zaś postawiono stalowo-szklaną półkopułę, w której umieszczono m.in. „Rondo Sztuki” – galerię wystawienniczą Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Na północ od ronda stoi jeden z symboli stolicy Górnego Śląska, tzw. Spodek. Ta charakterystyczna budowla w kształcie latającego talerza została zbudowana w 1971 roku. Jej projektantami byli architekci Maciej Gintowt i Maciej Krasiński. Na początku tego stulecia „Spodek” zmodernizowano. Hala główna wznosi się na wysokość 32 m i może pomieścić około 11 tysięcy widzów. W jej sąsiedztwie znajduje się także lodowisko i sala gimnastyczna. W „Spodku” odbywają się imprezy sportowe światowej rangi, występują też w nim gwiazdy sceny muzycznej. Naprzeciw „Spodka” stoi kolejny symbol Katowic – Pomnik Powstańców Śląskich. Jego trzy skrzydła nawiązują do trzech powstań śląskich. Autorami projektu byli: rzeźbiarz prof. Gustaw Zemła i architekt Wojciech Zabłocki. Elementy monumentu odlano w Gliwickich Zakładach Urządzeń Technicznych. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się w 1967 roku. Dalej na południe rozciąga się Park Powstańców Śląskich, na którego terenie znajdziemy pomnik mężczyzny z laską – to gen. Jerzy Ziętek, śląski powstaniec, przedwojenny poseł, generał Ludowego Wojska Polskiego, a przede wszystkim wieloletni gospodarz województwa śląskiego i katowickiego, w okresie PRL. Po prawej stronie alei Wojciecha Korfantego (patrząc od Spodka w stronę Rynku) znajdziemy monumentalny blok mieszkalny - „mrówkowiec”, czyli Superjednostkę. Super – bo obiekt zalicza się do największych w Polsce! Super - bo ma własne zasilanie w wodę i prąd! Super – bo od 1994 roku posiada status osiedla! Budynek stoi na żelbetowych „nogach”, które ułatwiają przepływ wiatru oraz minimalizują wstrząsy tektoniczne. Blok ma długość 187,5 metra, 15 kondygnacji nadziemnych i jedną podziemną, mieszczącą 200 garaży. W 762 mieszkaniach mogą mieszkać nawet 3 tys. ludzi.