Wyszukiwarka
Liczba elementów: 8
Kościół Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Lalikach Pochodzitej wybudowany został w 1947 r. Historia kościoła w tym miejscu sięga jednak końca XIX w., gdy zabudowania wsi Laliki znane były jako Szare Gronie i wchodziły w skład pobliskiej miejscowości Szare. Wówczas w przysiółku Pochodzita zbudowano pierwszą drewnianą kaplicę wraz z dzwonnicą. Już w 1917 r. pierwotną kaplicę zastąpił nowy obiekt. W czasie II wojny budowla ta uległa spaleniu. Trzecia kaplica stanęła tutaj w 1947, a począwszy od następnego roku przyjeżdżali tu co dwa tygodnie, odprawiać msze, księża z Milówki. Rok 1965 przyniósł z sobą rozbudowę, która doprowadziła do nadania temu obiektowi obecnego wyglądu. Od 1989 r. jest to kościół filialny parafii w Lalikach, pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego. Świątynia, wzniesiona na kamiennej podmurówce, posiada konstrukcję zrębową. Jest to niewielka budowla, trójnawowa, bez wyraźnie wydzielonego prezbiterium, zwieńczona czworoboczną wieżyczką z sygnaturką. Dach oraz ściany pokryte są gontem. W 1965 roku dobudowane zostały nawy boczne. Interesująca jest dekoracja ścian oraz stropu, które ozdobione zostały rycinami przez miejscowych artystów ludowych. Zobaczymy tu sceny religijne, a także regionalne, ludowe ornamenty. Jest to dzieło przede wszystkim autorstwa Jana Krężeloka z Koniakowa oraz Jana Porębskiego z Lalik, którzy wykonali dekorację kościoła żłobiąc ją w drewnie przy pomocy gwoździa i noża, a następnie pokrywając ryciny cienką warstwą lakieru. Do tak wykonanych scen należą m.in. Dzieło Stworzenia, Matka Boża Nieustającej Pomocy (patronka kościoła) oraz Tajemnice Różańca Świętego. Do wykonania wystroju kościoła przyczynili się także Ludwik i Franciszek Zawadowie, Franciszek Jakus i Franciszek Wojtas.
Kościół Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Lalikach Pochodzitej wybudowany został w 1947 r. Historia kościoła w tym miejscu sięga jednak końca XIX w., gdy zabudowania wsi Laliki znane były jako Szare Gronie i wchodziły w skład pobliskiej miejscowości Szare. Wówczas w przysiółku Pochodzita zbudowano pierwszą drewnianą kaplicę wraz z dzwonnicą. Już w 1917 r. pierwotną kaplicę zastąpił nowy obiekt. W czasie II wojny budowla ta uległa spaleniu. Trzecia kaplica stanęła tutaj w 1947, a począwszy od następnego roku przyjeżdżali tu co dwa tygodnie, odprawiać msze, księża z Milówki. Rok 1965 przyniósł z sobą rozbudowę, która doprowadziła do nadania temu obiektowi obecnego wyglądu. Od 1989 r. jest to kościół filialny parafii w Lalikach, pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego. Świątynia, wzniesiona na kamiennej podmurówce, posiada konstrukcję zrębową. Jest to niewielka budowla, trójnawowa, bez wyraźnie wydzielonego prezbiterium, zwieńczona czworoboczną wieżyczką z sygnaturką. Dach oraz ściany pokryte są gontem. W 1965 roku dobudowane zostały nawy boczne. Interesująca jest dekoracja ścian oraz stropu, które ozdobione zostały rycinami przez miejscowych artystów ludowych. Zobaczymy tu sceny religijne, a także regionalne, ludowe ornamenty. Jest to dzieło przede wszystkim autorstwa Jana Krężeloka z Koniakowa oraz Jana Porębskiego z Lalik, którzy wykonali dekorację kościoła żłobiąc ją w drewnie przy pomocy gwoździa i noża, a następnie pokrywając ryciny cienką warstwą lakieru. Do tak wykonanych scen należą m.in. Dzieło Stworzenia, Matka Boża Nieustającej Pomocy (patronka kościoła) oraz Tajemnice Różańca Świętego. Do wykonania wystroju kościoła przyczynili się także Ludwik i Franciszek Zawadowie, Franciszek Jakus i Franciszek Wojtas.
Kościół Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Lalikach Pochodzitej wybudowany został w 1947 r. Historia kościoła w tym miejscu sięga jednak końca XIX w., gdy zabudowania wsi Laliki znane były jako Szare Gronie i wchodziły w skład pobliskiej miejscowości Szare. Wówczas w przysiółku Pochodzita zbudowano pierwszą drewnianą kaplicę wraz z dzwonnicą. Już w 1917 r. pierwotną kaplicę zastąpił nowy obiekt. W czasie II wojny budowla ta uległa spaleniu. Trzecia kaplica stanęła tutaj w 1947, a począwszy od następnego roku przyjeżdżali tu co dwa tygodnie, odprawiać msze, księża z Milówki. Rok 1965 przyniósł z sobą rozbudowę, która doprowadziła do nadania temu obiektowi obecnego wyglądu. Od 1989 r. jest to kościół filialny parafii w Lalikach, pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego. Świątynia, wzniesiona na kamiennej podmurówce, posiada konstrukcję zrębową. Jest to niewielka budowla, trójnawowa, bez wyraźnie wydzielonego prezbiterium, zwieńczona czworoboczną wieżyczką z sygnaturką. Dach oraz ściany pokryte są gontem. W 1965 roku dobudowane zostały nawy boczne. Interesująca jest dekoracja ścian oraz stropu, które ozdobione zostały rycinami przez miejscowych artystów ludowych. Zobaczymy tu sceny religijne, a także regionalne, ludowe ornamenty. Jest to dzieło przede wszystkim autorstwa Jana Krężeloka z Koniakowa oraz Jana Porębskiego z Lalik, którzy wykonali dekorację kościoła żłobiąc ją w drewnie przy pomocy gwoździa i noża, a następnie pokrywając ryciny cienką warstwą lakieru. Do tak wykonanych scen należą m.in. Dzieło Stworzenia, Matka Boża Nieustającej Pomocy (patronka kościoła) oraz Tajemnice Różańca Świętego. Do wykonania wystroju kościoła przyczynili się także Ludwik i Franciszek Zawadowie, Franciszek Jakus i Franciszek Wojtas.
Kościół Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Lalikach Pochodzitej wybudowany został w 1947 r. Historia kościoła w tym miejscu sięga jednak końca XIX w., gdy zabudowania wsi Laliki znane były jako Szare Gronie i wchodziły w skład pobliskiej miejscowości Szare. Wówczas w przysiółku Pochodzita zbudowano pierwszą drewnianą kaplicę wraz z dzwonnicą. Już w 1917 r. pierwotną kaplicę zastąpił nowy obiekt. W czasie II wojny budowla ta uległa spaleniu. Trzecia kaplica stanęła tutaj w 1947, a począwszy od następnego roku przyjeżdżali tu co dwa tygodnie, odprawiać msze, księża z Milówki. Rok 1965 przyniósł z sobą rozbudowę, która doprowadziła do nadania temu obiektowi obecnego wyglądu. Od 1989 r. jest to kościół filialny parafii w Lalikach, pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego. Świątynia, wzniesiona na kamiennej podmurówce, posiada konstrukcję zrębową. Jest to niewielka budowla, trójnawowa, bez wyraźnie wydzielonego prezbiterium, zwieńczona czworoboczną wieżyczką z sygnaturką. Dach oraz ściany pokryte są gontem. W 1965 roku dobudowane zostały nawy boczne. Interesująca jest dekoracja ścian oraz stropu, które ozdobione zostały rycinami przez miejscowych artystów ludowych. Zobaczymy tu sceny religijne, a także regionalne, ludowe ornamenty. Jest to dzieło przede wszystkim autorstwa Jana Krężeloka z Koniakowa oraz Jana Porębskiego z Lalik, którzy wykonali dekorację kościoła żłobiąc ją w drewnie przy pomocy gwoździa i noża, a następnie pokrywając ryciny cienką warstwą lakieru. Do tak wykonanych scen należą m.in. Dzieło Stworzenia, Matka Boża Nieustającej Pomocy (patronka kościoła) oraz Tajemnice Różańca Świętego. Do wykonania wystroju kościoła przyczynili się także Ludwik i Franciszek Zawadowie, Franciszek Jakus i Franciszek Wojtas.
Wzniesienie Ochodzitej swój dominujący nad okolicą charakter zawdzięcza budowie geologicznej. Masyw ten zbudowany jest bowiem z piaskowców krośnieńskich, będących skałami bardziej odpornymi aniżeli skały w niedalekim otoczeniu. Charakter góry sprawiał, że przechodzący tędy wędrowiec, nie chcąc mozolnie wdrapywać się na szczyt, musiał go obchodzić. Być może więc od tego „obchodzenia” wzięła się nazwa „Ochodzita”. Szczyt omijano zapewne także z tego powodu, że – jak mówią podania – miał on służyć rozbójnikom jako punkt obserwacyjny. Ochodzita jest popularnym celem spacerów przede wszystkim z uwagi na przepiękną panoramę. Widok stąd rozpościera się na wszystkie strony świata. Ku północy widać stąd Baranią Górę, na której tle widać biegnący w nasza stronę, pokryty polami i lasami grzbiet ze szczycikami Gańczorką i Tyniokiem. Dalej w prawo, na północny wschód, za obniżeniem Kotliny Żywieckiej na horyzoncie oglądamy Beskid Mały. Na wschód i południowy wschód otwierają się widoki na charakterystyczne szczyty Beskidu Żywieckiego: Romankę, Lipowską, Pilsko. Nieco na prawo, przy dobrej pogodzie, widoczne są Tatry. Spoglądając ku południowi podziwiać możemy Pasmo Raczańskie oraz leżącą dalej, na terenie Słowacji, Mała Fatrę. Po stronie południowo-zachodniej, za otoczeniem niedalekiej wsi Jaworzynka, składającej się z niewysokich wzniesień, widać pasmo leżących na Słowacji Jaworników. Na prawo od nich oraz dalej na zachód ciągnie się, znajdujący się już na terenie Republiki Czeskiej, Beskid Śląsko-Morawski z najwyższym szczytem, Łysą Górą. Na północny zachód natomiast, za niedalekimi, rozrzuconymi po okolicznych wzniesieniach zabudowaniami Istebnej, oglądamy Pasmo Czantorii i Stożka. Sam szczyt góry leży poza trasami znakowanymi - zresztą także bez nich trudno tu zabłądzić. Podnóżami Ochodzitej przebiegają natomiast dwa szlaki turystyczne. Jeden z nich to znakowana niebiesko trasa prowadząca z Wisły Czarnego do Rycerki Kolonii. Z rejonu Ochodzitej możemy nią dojść w ok. 2 g. przez Sołowy Wierch (848 m) do stacji kolejowej w Zwardoniu. W przeciwnym kierunku trasa ta prowadzi do schroniska na Przysłopie w masywie Baraniej Góry. Spod Ochodzitej rozpoczyna ponadto swój bieg szlak żółty, który przez Istebną oraz rejon przełęczy Kubalonka doprowadzi nas do Wisły Głębce (w 4,5 g.). Korzystając ze szlaków można z rejonu Ochodzitej dojść do Jaworzynki, gdzie nieopodal przysiółka Trzycatek zbiegają się granice Polski, Czech i Słowacji (szlak niebieski, potem zielony, ok. 2,5 g.). Zimą zbocza Ochodzitej są doskonałym terenem narciarskim. Zainstalowano tu podwójny wyciąg orczykowy o długości 850 m, oraz krótki wyciąg talerzykowy.
Kościół Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Lalikach Pochodzitej wybudowany został w 1947 r. Historia kościoła w tym miejscu sięga jednak końca XIX w., gdy zabudowania wsi Laliki znane były jako Szare Gronie i wchodziły w skład pobliskiej miejscowości Szare. Wówczas w przysiółku Pochodzita zbudowano pierwszą drewnianą kaplicę wraz z dzwonnicą. Już w 1917 r. pierwotną kaplicę zastąpił nowy obiekt. W czasie II wojny budowla ta uległa spaleniu. Trzecia kaplica stanęła tutaj w 1947, a począwszy od następnego roku przyjeżdżali tu co dwa tygodnie, odprawiać msze, księża z Milówki. Rok 1965 przyniósł z sobą rozbudowę, która doprowadziła do nadania temu obiektowi obecnego wyglądu. Od 1989 r. jest to kościół filialny parafii w Lalikach, pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego. Świątynia, wzniesiona na kamiennej podmurówce, posiada konstrukcję zrębową. Jest to niewielka budowla, trójnawowa, bez wyraźnie wydzielonego prezbiterium, zwieńczona czworoboczną wieżyczką z sygnaturką. Dach oraz ściany pokryte są gontem. W 1965 roku dobudowane zostały nawy boczne. Interesująca jest dekoracja ścian oraz stropu, które ozdobione zostały rycinami przez miejscowych artystów ludowych. Zobaczymy tu sceny religijne, a także regionalne, ludowe ornamenty. Jest to dzieło przede wszystkim autorstwa Jana Krężeloka z Koniakowa oraz Jana Porębskiego z Lalik, którzy wykonali dekorację kościoła żłobiąc ją w drewnie przy pomocy gwoździa i noża, a następnie pokrywając ryciny cienką warstwą lakieru. Do tak wykonanych scen należą m.in. Dzieło Stworzenia, Matka Boża Nieustającej Pomocy (patronka kościoła) oraz Tajemnice Różańca Świętego. Do wykonania wystroju kościoła przyczynili się także Ludwik i Franciszek Zawadowie, Franciszek Jakus i Franciszek Wojtas.
Wycieczki: Trójwieś
Złoty Groń jest górą o wysokości 710 m n.p.m., wchodzącą w skład Beskidu Śląskiego. Od północy wierch opływa rzeka Olza. W XVI i XVII wieku na południowych stokach Złotego Gronia swoje chaty postawili pierwsi osadnicy - pasterze góralscy i z biegiem lat powstała tutaj wieś słynna z przywiązania do tradycji góralskich – Istebna. To właśnie tu odnajdziemy zabytkowy kościół z oryginalnym wystrojem – dziełem artystów istebniańskich, czy zabytkową kurną chałupę Kawuloka. Nagi, pozbawiony drzew, grzbiet Złotego Gronia oferuje wspaniałe panoramy beskidzkie. Na wschodzie widzimy nieodległy najwyższy szczyt - Ochodzitą, dla której dalekim tłem są leśne pasma Beskidu Żywieckiego; na południu – tuż, tuż, jest centrum Istebnej, a za nim słowackie Kysuckie Beskidy; na zachodzie królują wierchy czeskiego Beskidu Śląsko-Morawskiego, a na północy Beskid Śląski z Baranią Górą (1220 m n.p.m.) na czele. Dla przyjezdnych Złoty Groń to jednak przede wszystkim atrakcje turystyczne - letnie i zimowe. Szlaki rowerowe wymagają sporej kondycji. Doliną Olzy biegnie zielony szlak turystyczny, który pieszych wędrowców doprowadzi w jedną stronę – na Baranią Górę, a w drugą stronę – na Wielki Stożek (978 m n.p.m.). Złoty Groń jest także centrum sportów zimowych. Wybudowano tutaj dwa ośrodki narciarskie: „Zagroń” i „Złoty Groń”. Pierwszy oferuje wygodny 4-osobowy wyciąg krzesełkowy (całoroczny) i talerzykowe oraz trasy zjazdowe: o średnim stopniu trudności i łatwą. W stacji „Złoty Groń” narciarzom służą najnowocześniejsza 6-osobowa kolej linowa, wyciągi orczykowe i talerzykowy. Oczywiście w obu stacjach możemy skorzystać ze szkółki narciarskiej, wypożyczalni sprzętu, serwisu czy bogatej oferty gastronomicznej. W Stacji Narciarskiej „Zagroń” znajdziemy ponadto Park Wodny „Olza” ze zjeżdżalnią, gejzerami, dziką rzeką, saunami, ścianą wspinaczkową i tym podobnymi atrakcjami oraz Meridian – Centrum Zdrowia i Energii (ośrodek medycyny naturalnej i chińskiej).
Wycieczki: Trójwieś
Złoty Groń jest górą o wysokości 710 m n.p.m., wchodzącą w skład Beskidu Śląskiego. Od północy wierch opływa rzeka Olza. W XVI i XVII wieku na południowych stokach Złotego Gronia swoje chaty postawili pierwsi osadnicy - pasterze góralscy i z biegiem lat powstała tutaj wieś słynna z przywiązania do tradycji góralskich – Istebna. To właśnie tu odnajdziemy zabytkowy kościół z oryginalnym wystrojem – dziełem artystów istebniańskich, czy zabytkową kurną chałupę Kawuloka. Nagi, pozbawiony drzew, grzbiet Złotego Gronia oferuje wspaniałe panoramy beskidzkie. Na wschodzie widzimy nieodległy najwyższy szczyt - Ochodzitą, dla której dalekim tłem są leśne pasma Beskidu Żywieckiego; na południu – tuż, tuż, jest centrum Istebnej, a za nim słowackie Kysuckie Beskidy; na zachodzie królują wierchy czeskiego Beskidu Śląsko-Morawskiego, a na północy Beskid Śląski z Baranią Górą (1220 m n.p.m.) na czele. Dla przyjezdnych Złoty Groń to jednak przede wszystkim atrakcje turystyczne - letnie i zimowe. Szlaki rowerowe wymagają sporej kondycji. Doliną Olzy biegnie zielony szlak turystyczny, który pieszych wędrowców doprowadzi w jedną stronę – na Baranią Górę, a w drugą stronę – na Wielki Stożek (978 m n.p.m.). Złoty Groń jest także centrum sportów zimowych. Wybudowano tutaj dwa ośrodki narciarskie: „Zagroń” i „Złoty Groń”. Pierwszy oferuje wygodny 4-osobowy wyciąg krzesełkowy (całoroczny) i talerzykowe oraz trasy zjazdowe: o średnim stopniu trudności i łatwą. W stacji „Złoty Groń” narciarzom służą najnowocześniejsza 6-osobowa kolej linowa, wyciągi orczykowe i talerzykowy. Oczywiście w obu stacjach możemy skorzystać ze szkółki narciarskiej, wypożyczalni sprzętu, serwisu czy bogatej oferty gastronomicznej. W Stacji Narciarskiej „Zagroń” znajdziemy ponadto Park Wodny „Olza” ze zjeżdżalnią, gejzerami, dziką rzeką, saunami, ścianą wspinaczkową i tym podobnymi atrakcjami oraz Meridian – Centrum Zdrowia i Energii (ośrodek medycyny naturalnej i chińskiej).